به گزارش رادیو ورزش؛ مصطفی كارخانه، مربی والیبال، به ادامه خاطرات خود پرداخت و گفت: با توجه به شرایط فیزیكی خوب و داشتن 190 متر قد مربیان رشته های مختلف از جمله دو و میدانی، والیبال، بسكتبال، فوتبال و تنیس روی میز به من پیشنهاد می دادند كه در این رشته ها شروع به فعالیت كنم. با توجه به حضورم در رشته های مختلف بدنم خیلی خسته می شد و متأسفانه زمانی برای استراحت باقی نمی ماند. شاید یكی از دلایلی كه در دوران بازیگری رشدی نكردم و به رده ملی نرسیدم، این بود كه پراكنده بازی می كردم و استراحتی نداشتم. در دهه 30 و 40 آگاهی ورزش ما چه از نظر سیستم مربیگری و چه از نظر مسائل نرم افزاری و سخت افزاری آنقدر بالا نبود كه بتوانم رشدی داشته باشم.
وی، ادامه داد: زمانیكه در پارچین شروع به كار كردم و به والیبال پرداختم، 20 سال سن داشتم. در صنایع دفاع مربی والیبالم اكبر مرادی بود و در فوتبال با علی جباری، پرویز مظلومی، محمدباقر رحیمی، غفور جهانی و حسین فركی بازی می كردم. یك مقطع در اردوی تیم منتخب نیروهای مسلح انتخاب شدم، قرار بود كه به مسابقات ارتش های جهان اعزام شویم؛ اما متأسفانه به دلایلی سفر انجام نشد.
كارخانه به آسیب دیدگی های دوران فعالیت خود اشاره كرد و گفت: با توجه به اینكه به بدنم كم استراحت می دادم، همیشه آسیب دیده بودم. در ورزش حرفه ای به همان اندازه ای كه باید جدی تمرین كنی، باید به بدن استراحت بدهی. اكنون شرایط با آن دوران خیلی متفاوت شده است.
وی، افزود: در یك مسابقه فوتبال زمین خوردم؛ ترقوه ام شكست و فوتبال را برای همیشه كنار گذاشتم، حتی در والیبال هم دیگر نتوانستم اسپك بزنم. من دریافت كننده قدرتی بودم و چند سالی پاسور شدم؛ اما دیدم دیگر نمی توانم ادامه بدهم. در سن 25 سالگی به عنوان سرمربی تیم والیبال صنایع پارچین انتخاب شدم و تا به اكنون در این حوزه فعالیت دارم.
برنامه یك فنجان چای داغ، كاری از گروه علوم ورزشی بود كه این برنامه هر روز به جز جمعه ها ساعت 11:30 به مدت 25 دقیقه از شبكه رادیویی ورزش تقدیم شنوندگان می شود.