تیراندازی ایران در مسابقات قهرمانی جهان مصر بار دیگر با تكرار نام‌ها و تكرار ناكامی‌ها همراه بود كه افت چشمگیر قهرمان المپیك توكیو نشان داد بحران فنی و مدیریتی این رشته همچنان ادامه دارد.
به گزارش رادیوورزش، مسابقات تیراندازی قهرمانی جهان در قاهره مصر در حالی برگزار شد كه یك‌بار دیگر شاهد حضور همان چهره‌های همیشگی در تركیب تیم ملی ایران بودیم. نام‌هایی كه سال‌هاست پای ثابت تمام اردوها، اعزام‌ها و مسابقات بین‌المللی هستند اما نه‌تنها پیشرفتی در عملكردشان دیده نمی‌شود بلكه روزبه‌روز نتایج ضعیف‌تری به‌دست می‌آورند. پیش از آغاز این رقابت‌ها نیز بسیاری از كارشناسان پیش‌بینی كرده بودند كه تركیب تكراری و فرسوده‌ی تیم ملی نمی‌تواند اتفاق جدیدی رقم بزند؛ پیش‌بینی‌ای كه حالا به حقیقت پیوسته است.
در میان همه‌ی نتایج ضعیف سقوط جواد فروغی بیش از همه جلب توجه كرد. فروغی كه در المپیك توكیو با شلیك‌های دقیق و تمركز مثال‌زدنی‌اش توانست نخستین مدال طلای تاریخ تیراندازی ایران را به‌دست آورد حالا در قاهره به سایه‌ای از گذشته‌ی خود تبدیل شده است. او در مرحله مقدماتی تپانچه بادی 10 متر نمایشی ناامیدكننده داشت و در جایگاه هشتادم جدول ایستاد؛ نتیجه‌ای كه برای قهرمان المپیك فاجعه محسوب می‌شود. پرسش اساسی این است كه چه اتفاقی در این چند سال افتاده كه فروغی دیگر آن فروغی سابق نیست؟ آیا مشكل در برنامه‌ریزی فنی است یا در ساختار مدیریتی فدراسیون كه قادر به حفظ انگیزه و تمركز قهرمانان خود نیس
در بخش زنان نیز وضعیت چندان تفاوتی ندارد. هانیه رستمیان با وجود تجربه و سابقه حضور در فینال‌های جهانی باز هم از رسیدن به مدال بازماند و در رده پنجم ایستاد. نتیجه‌ای كه نشان می‌دهد حتی بهترین تیراندازان زن ایران هم نتوانسته‌اند از ركود فنی چند سال اخیر عبور كنند. سایر نفرات تیم نیز عملكردی در سطح متوسط داشتند و نتوانستند جایگاه تیمی ایران را بهبود دهند.
اما مشكل اصلی فراتر از نتایج فردی است. تیراندازی ایران سال‌هاست گرفتار تكرار شده؛ تكرار اسامی، روش‌های تمرین، تصمیم‌های مدیریتی و حتی تحلیل‌های بعد از مسابقه؛ در حالی‌كه كشورهای رقیب با سرمایه‌گذاری در علم تمرین، آنالیز و جوان‌گرایی فاصله خود را با ایران افزایش داده‌اند. فدراسیون تیراندازی كشورمان ولی همچنان در چرخه‌ای بسته از تصمیم‌گیری‌های محافظه‌كارانه گرفتار است.
در این میان هیچ ارزیابی كارشناسی شفافی از دلایل افت ركوردها ارائه نمی‌شود. نه برنامه‌ای برای استعدادیابی وجود دارد و نه اصلاح ساختار فنی تیم‌ها در دستور كار قرار گرفته است. سكوت مدیران و توجیه‌های تكراری جایگزین پاسخگویی شده و نتیجه آن تداوم ناكامی‌ها در میادین جهانی است.
حال باید پرسید با ادامه این روند تیراندازی ایران در سال آینده و در بازی‌های آسیایی ناگویا چه جایگاهی خواهد داشت؟ این رشته همواره یكی از پر نماینده‌ترین رشته‌های ایران در بازی‌های آسیایی بوده و بارها توانسته با مدال‌آوری جایگاه كشور را در جدول رده‌بندی ارتقا دهد. اما با روند فعلی باید دید آیا می‌توان حتی به تكرار موفقیت‌های گذشته امیدوار بود یا خیر.
